بارونو خیلی دوس دارم
اونم نم نمشو...
بهاریشو...
آخه آروم و بی صدا میاد
ولی مث یه سیلاب بزرگ
همه ی خستگیا...
دلخوریا...
ناراحتیا...
نا امیدیا و
همه ی پریشونیای آدمو میشوره و با خودش میبره!
فقط کافیه از خونه بزنی بیرون،
زیر بارون
یواش یواش قدم بزنی و نفس بکشی...
نفس...
وقتی به چیزی که از دستش دادی نگاه می کنی
نگاهتو ازش می دزدی
وقتی میری تو دل چیزی که از دستش دادی یهو تو دلت خالی میشه
بعد حواست جا میاد که دیگه نمی تونی به دستش بیاری... دردت میگیره ولی یه امید ناشناخته ای سرتو پر میکنه...
امید به چی؟!
این که دیگه از دست رفت، شاید امید به، به دست آوردن چیزایی که هنوز از دستشون ندادی!
- بازم داری تمرین می کنی؟
+ ها...؟! آره... آره تمرین می کنم...
- فک کنم این نمایشتون عاشقانه س؟!
+ نه...
- پس انگاری خیلی تلخه؟!
+ نه...
- پس چرا این همه تمرین گریه می کنی؟!
+ راستش... اینا تمرین نیست... اجراست!
خودکارم خشکید
زین پس ذره ذره خود را بر کاغذ می ریزم
من هم روزی تمام خواهم شد . . .
آنچه تغییر یافتنی است آینده است
افسوس گذشته را خوردن تغییری ایجاد نمی کند
گریه کردن کار مرد نیست؟!
مگر گریه برای درد نیست؟!
درد است سایه برای مرد
مرد بدون درد مرد نیست!
آهای... با توام تقدیر! آرام بگیر
داشته هایم را نه، آنچه ندارم بگیر
هیزم من اگر تر بود آتش نمی گرفت
بگذار زندگی کنیم، آرام بگیر
رفتیم کافه، قهوه بنوشیم...
گفت: شکر؟
گفتم: هیس... بذار از تلخیش لذت ببرم!
دوست دوستم اومد به دوستم گفت: چرا این دوستتون اینقد تو خودشه؟!!؟!؟!؟
گفتم: تو کی باشم پس؟!؟!؟ ینی آدم حق نداره تو خودشم باشه!؟!؟!؟ راستش گاهی دنیا به این بزرگی اونقد حقیر میشه که آدم دلش میخواد ازش فرار کنه و بره توی خودش!!!!
شگفت زده ام...
پارسال، این روز ها، چه آرزو ها که در سر نداشتم؟!؟!
امسال، این روز ها، این همه افسوس در سرم چه می کند؟!؟!!
