نفس

بی تو 

       هر نفس که فرو می رود 

                                      ممد انتظار است 

  و

       چون بر می آید 

                                      آه دل بی قرار!

چه شَ وَ د

وای...

وای اگر من 

به تو نتوانم که رسم 

چه شَ وَ د؟! 

به گمانم هیچ

راستش... 

بی تو اصلا نمی شود!!! 

خورشید آسمان دل من . . .

ساعت پنج و بیست و پنج دقیقه ی صبح

سپیده دم است. روز بی توی دیگری نزدیک می شود. بی تو روزم شب تاریک پر نوری است. 

خورشید آسمان دل من! 

بعد از غروب رفتنت یلداترین شب ها را زنده داشته ام اما طاقت بیدار ماندن و تحمل این روشنایی دروغین خورشید تقلبی آسمان را ندارم. آری شاید بهتر آن که در پایان این شب،  شمع کوچک امیدِ بودنت را بکشم و بی تو برای همیشه به خوابی ادامه دار بروم!